На седмиот меѓународен поетски конкурс одржан во Италија на „Поети 2000 - Поезија во светот“ на тема: „Повторно раѓање“, поетесата Краличин освои престижна награда за поема напишана на италијански јазик

Поетесата Кристина Краличин учествуваше на Седмиот меѓународен поетски конкурс во организација на „Поети 2000 - Поезија во светот“ (Poeti2000 - Poetry in the World) на тема: „Повторно раѓање“ ("Rinascere"), ја освои наградата „Најдобра странска поема“ (Miglior poesia straniera) со наслов „Советот на природата“ (Il consiglio della natura) напишана примарно на италијански јазик.

- „Ова за мене претставува голем поттик и големо признание за работата во областа на литературата. Упатувам голема благодарност за жири комисијата во состав: Марија Алехандра Тереза Албурха, одговорна на „Поети2000 Венецуела“; Адолфо Никола Абате, поет и новинар; Алберто Барони, поет и креатор на видео содржини, Адријана Полифроне, поетеса; Ана Марија Антоанета Сара, поетеса; Катерина Алања, поетеса и блогерка; и Карло Молинари, поет и основач на „Поети2000“.“

Превод на македонски јазик:

СОВЕТОТ НА ПРИРОДАТА

Стојам ова утро сама со поглед вперен
кон зелените далечини каде во првите утрински зраци
се гали планината.

Пред мене жуборлива река
го мие работ на земјата по која минува
со своите игриви водени прсти.

Започнувањето на новиот ден без тебе,
зората без твоето пристуство е празен простор
во кој тонат сите мои надежи.

Премногу боли кога заедничките соништа
ненадејно откинати
ја губат својата инспирација.

Сѐ она што ми даваше сила
по мигистралата на животот во еден миг запре
како идно престојувалиште на очајот.

Ти одеднаш исчезна од мојот живот
како што и изненадно дојде,
без да ми дадеш време на адаптација.

Се појави како ненадеен лет на пеперугата
за да ги одмориш своите крилја
на вратата од моето срце.

Јас посакав да летам со твојата разиграност
да се смеам со твојата насмевка
да дишам со златестите бакнежи од твоите усни. 

Со тебе можев да видам сѐ,
како се раѓаат длабочините на морињата,
и како се плови по бескрајот на желбите.

Можев да ги допрам сините далечини
и да се искачам по височините
каде чекорат само вљубените.

Посакав додека ме има и додека постојам
да бидам дел од твоите мисли
по кои ќе ја именуваш љубовта.

Соочувањето со стравот од оваа осаменост
во која многу прашања останаа без одговор
ме донесе овде каде пролетта го раширила својот раскош.

Неможејќи да ја издржам болката
за откинатиот цвет на една младост
дојдов да побарам совет од мајката земја.

Снежниот здив на планината низ утринската свежина
ја мереше силата на зимата
според белите сенки на врвовите.

Со студот ги будеше птиците
заспани во бледиот сребрен сјај на месечината
со песна да го најават раѓањето на новиот ден.

Букети цвеќе од расцветените дрвја
го пречекаа мојот чекор
по зелениот тепих од тревата посакувајќи ми добредојде.

Го препознав шепотот на ветерот
што ги разнесуваше првите пролетни вести
низ далечините.

Пролетта значи повторно раѓање
калемење на крајот со новите почетоци
во една заедничка целина.

Тоа е таа искусна манифестација на исконот
каде сѐ има свое време
и свој начин на искуство.

Мислам, дека го разбрав тој совет на природата,
дека секој крај значи нов почеток
на ново раѓање и будење во животот.

И секое искуство е богатство
што ја учи душата на несебичност.
Тој што заминал, не знаел што значи вистинско давање.

Јас како и природата,
состав сум од многу краеви и почетоци
во кои се слави љубовта во сопствениот препород.

И тоа чувство никој не може да го одземе
ако вистинската цена на постоењето
е хармонија во вечноста.

***

IL CONSIGLIO DELLA NATURA

Sto stamattina da sola con gli occhi fissi
sulle verdi distanze dove i primi raggi del mattino
accarezzano la montagna.

Davanti a me, un fiume gorgogliante
bagna il bordo della terra su cui scorre
con le sue giocose dita acquose.

L’inizio di un nuovo giorno senza di te,
l'alba senza la tua presenza è uno spazio vuoto
in cui affondano tutte le mie speranze.

Fa troppo male quando i sogni condivisi
vengono improvvisamente fatti a pezzi
perdono la loro ispirazione.

Tutto ciò che mi ha dato forza
lungo l'autostrada della vita si fermò in un istante
come futura dimora della disperazione.

Sei improvvisamente scomparso dalla mia vita
all'improvviso come sei arrivato,
senza darmi il tempo di adattarmi.

Appari come il volo improvviso di una farfalla
per riposare le tue ali
alla porta del mio cuore.

Volevo volare con la tua giocosità,
ridere con il tuo sorriso,
respirare con i baci dorati delle tue labbra.

Con te ho potuto vedere tutto,
come nasce la profondità dei mari,
e come naviga lungo l'infinità dei desideri.

Potevo toccare le distanze azzurre
e scalare le altezze
dove solo gli amanti calpestano.

Ho desiderato, finché ci sono e finché esisto,
essere parte dei tuoi pensieri
dopo i quali chiamerai amore.

Affrontare la paura di questa solitudine
in cui molte domande sono rimaste senza risposta
mi ha portato qui dove la primavera ha diffuso il suo splendore.

Incapace di sopportare il dolore
del fiore colto di un giovinezza,
sono venuta a chiedere consiglio alla madre terra.

Il respiro nevoso della montagna attraverso
la frescura mattutina misurava la forza dell'inverno
dalle ombre bianche delle vette.

Il freddo ha risvegliato gli uccelli
addormentati nel pallido bagliore argenteo della luna
con un canto per annunciare la nascita del nuovo giorno.

Mazzi di fiori dagli alberi in fiore
incontravano il mio passo
sul tappeto verde d'erba che mi accoglieva.

Ho riconosciuto il sussurro del vento
che soffiava in lontananza
le prime notizie di primavera.

Primavera significa rinascita
che innesta la fine con nuovi inizi
in un tutto comune.

È quella manifestazione esperienziale del primordiale
dove ogni cosa ha il suo tempo
e il proprio modo di vivere.

Penso di aver compreso quel consiglio della natura,
che ogni fine significa un nuovo inizio
di una nuova nascita e risveglio nella vita.

E ogni esperienza è un tesoro
che insegna all'anima ad essere altruista
colui che se n’è andato non sapeva cosa significasse il vero donare.

Io, come la natura,
sono una composizione di molti finali e inizi
in cui l'amore è celebrato nella sua stessa rinascita.

E nessuno può togliere quella sensazione
se il vero prezzo dell'esistenza
è l’armonia nell'eternità.

***